Nasıl Başladık?

Kendi çocukluğumuzu konuşarak… İlk aklımıza gelen güven içinde sokaklarda bahçelerde geç saatlere kadar oynadığımız SAKLAMBAÇ oldu. Sonra yağmur yağdı, ıslandık, çamurda yuvarlanmaya başladık… O çamurdan bir parça alıp kendimize tabaklar, çanaklar yaptık. İçlerine de akşam sefalarından mis kokulu yemekler koyduk… Çıplak ayakla ağaçlara tırmanmadan olmazdı. Tıka basa dut, erik, kayısı, vişne yedik, ceplerimize doldurduk. Birer dal parçası bulduk, atlarımıza bindik saatlerce koşturduk, çocukluğumuzda gezdik… Üstümüz başımız çamur her yanımız yara bere içinde idi ama özgür, sevgi dolu ve huzurluyduk. Heyecan içinde çocukluğumuzda gezerken her şeyin bize özgü olduğunu, her oyunun her anın büyülü bir keşif barındırdığını, güçlü bir o kadar kararlı ve günümüze göre sıra dışı çözümler ile sorunların üstesinden geldiğimizi, en önemlisi de mutlu olduğumuzu fark ettik. Çocukluğumuzda ki gibi şehrin gürültüsü ve stresinden uzak, sade ama doğal, bahçesinde koşturabildiğimiz, oyunlar oynadığımız, büyüleyici kuş sesleri içinde kelebekler uçuşurken kitaplarımızı okuduğumuz bir dünya hayal ettik… Ve sonra dedik ki; Sadece oyun oynasak hiçbir karşılık beklemeden. Sadece oynasak, öyle çok oynasak ki, en son ne zaman yemek yediğimizi unutsak. Her duyguyu yaşasak, kazanıp kaybetsek, kirlensek, hoplayıp zıplasak, düşe kalka bir yerlerimizi kanatsak ama sonunda hep mutlu olsak, sadece ÇOCUK OLSAK...